In mijn post van vanochtend op Instagram gaf ik al aan even in een kleine dip te zitten wat betreft training. Deze dip erkende ik al voor ik op vakantie ging naar Bali, maar ook nu ik terug ben voel ik mij zeker niet 100% gemotiveerd. Ik denk dat we dit allemaal wel eens hebben, dus vandaar dat ik vandaag mijn ervaring en gevoelens omtrent dit onderwerp deel..
Onduidelijkheid
Stiekem hoopte ik dat dit gevoel zou verdwijnen wanneer ik terug kwam uit Bali. Even uit mijn routine, gewoon trainen wanneer het kan op vakantie en daarna weer back in the game. Ik ben onderhand alweer even terug, maar helaas is de juiste spirit nog niet terugkomen. Ik blijf gewoon trainen en doe wat ik moet doen, maar het gevoel is anders. If it makes sense, haha. Komt dit door het feit dat ik minder goed opsta.. zou het liggen aan mijn slaap? Toch slaap ik iedere nacht minimaal 8 uur. Wanneer de oorzaak duidelijk is kun je dit aanpakken, maar toch weet ik even niet waar het vandaan komt. Een winterdip, slaap ik minder goed waardoor ik minder goed opsta en daardoor minder energie heb, moet ik meer focussen op een duidelijk doel qua training of is het gewoon even een periode die erbij hoort?
Waar komt deze struggle vandaan?
Misschien doordat ik nu met een vast schema train? De enigste verandering in training die ik mij kan bedenken. Voorheen deed ik gewoon mijn ding en de oefeningen die ik wilde doen. Je doet dan natuurlijk al snel de oefeningen waar je zin in hebt, en niet de oefeningen die je liever uit de weg gaat. Wel geven juist die oefeningen vaak meer voldoening achteraf.
Altijd motivatie?
Klinkt misschien gek, maar in al die jaren trainen heb ik dit eigenlijk op deze manier nog niet eerder meegemaakt. Tuurlijk, een dagje ongemotiveerd of geen zin heeft iedereen. Die dagen ken ik ook, maar structureel een soort gevoel dat je jezelf naar de gym moet slepen, is mij nog niet eerder overkomen.
Training is namelijk als ontspanning voor mij. Een rustmoment en het moment van de dag om juist mijn energie voor de dag te krijgen. Heerlijk om mee wakker te worden.. maar nu kan ik dat even niet zo zeggen. Erg? Ja én nee. Ik vind het totaal geen fijn gevoel en het frustreerd mij zelfs een beetje, maar het is eigenlijk helemaal niet zo gek. Ik train al vanaf mijn 17de intensief in de sportschool waarbij ik eigenlijk nooit minder als 5/6 dagen in de week heb getraind. Ik heb nooit een periode gehad waarin ik maar drie keer in de week naar de sportschool ging. Er waren zelfs tijden dat ik tien dagen achter elkaar kon trainen. Een volledig andere periode in mijn leven en ook zeker niet altijd het beste, dat terzijde, maar rust van de sportschool heb ik nooit gehad. Ook omdat ik daar dus de behoefte niet naar voelde. Het heeft op deze manier altijd goed gevoeld om zoveel te sporten.
Is rust nemen beter?
Wil ik dan nu meer rustdagen van de sportschool nemen? Moet ik naar mijn gevoel van tegenzin luisteren of is dit een gewoon een gedemotiveerd dipje wat ik eigenlijk niet zo goed ken? Ik weet het eigenlijk niet, maar wat ik wel weet is dat ik het voorlopig even ga negeren. Echt structureel trainingen overslaan wil ik namelijk helemaal niet. Ik weet zelf dat het mij niet verder gaat brengen. Ik wil gewoon die positieve vibe weer terug, haha. En dat moet ik waarschijnlijk zoeken in andere dingen. Sporten is gezond en zo'n situatie als dit kan je alleen maar verder helpen in de toekomst. Zeker als ik straks kan terugkijken op een periode waarin ik geen zin had en toch ging. Wel is het goed om misschien de (negatieve) gedachte omtrent training wat meer los te laten en gewoon go with the flow te gaan. Het gevoel van tegenzin accepteren, mezelf niet druk maken en juist focussen op het fijne gevoel achteraf. Laat de actie niet van een gevoel afhangen. Iets dat ik steeds meer aan het leren ben. Je eigen (negatieve) gevoel of gedachte kun je namelijk heel makkelijk omdraaien door gewoon het tegenovergestelde te denken en in jezelf te geloven. Leerpuntje!
Precies waar ik op ga focussen deze periode. En precies hoe ik deze dip ga doorstaan. Ik denk dat dat het beste is. Wie herkend dit gevoel en doet mee?
We kunnen dit!
Liefs,
Yvonne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten