Ziekte van Lyme - Mijn persoonlijke verhaal

Ziekte van Lyme, mijn persoonlijke verhaal. En dan krijg je opeens een 'diagnose' die je niet had zien aankomen.. Zoals jullie misschien al gezien hebben op mijn Instagram zal ik vandaag mijn verhaal omtrent de ziekte van Lyme delen. Ik heb heel lang getwijfeld om dit met jullie te delen aangezien het vrij persoonlijk is en ik stiekem deze 'stempel' niet wilde. Yvon is namelijk altijd fit.. Nietwaar?! Hoe gek dit misschien ook klinkt, maar het is deels mijn job om 'fitheid' uit te stralen en jullie hiermee te inspireren. Het is mijn passie. En eigenlijk hoop ik ook juist door dit verhaal te delen hetzelfde te doen. Positief te laten zien dat je altijd moet vertrouwen op jezelf als jij geloofd dat het goed komt. Vertrouwen op je eigen kracht en lichaam. 

Wat is de ziekte van Lyme?
Voor de mensen die het niet weten, even in het kort wat de ziekte van lyme inhoud. De ziekte van Lyme is een infectieziekte die wordt veroorzaakt door de Borrelia bacterie en wordt overgedragen door een teek. De ziekte heeft verschillende stadiums en kan chronisch of niet-chronisch zijn. Hoe verder het stadia hoe erger de ziekte zich kan uitbreiden. Zo zijn er ook een tal van uiteenlopende symptomen die bij ieder individu anders kunnen zijn. Zelf heb ik nooit een tekenbeet of een reactie hiervan gezien. Het was dus al vrij snel duidelijk dat toen ik erachter kwam ik al in een verder stadium zat en achteraf gezien ik er niet echt aan toegegeven had. Ik had wel wat (vage) klachten, maar geen idee waar deze vandaan kwamen. In de meeste gevallen van Lyme wordt men lichamelijk doodmoe. Dit kan zo erg worden dan men nog niet eens in staat is 5 minuten te lopen. Bij mij was dit anders.

Ik was lichamelijk niet moe, want trainen ging nog steeds prima en dit gaf mij gek genoeg juist nog steeds veel energie. Geestelijk was anders. Ik kon mezelf nergens toe zetten. Kleine taken voelde als een enorme opgave, maar natuurlijk dacht ik niet direct 'iets' te hebben. Ik dacht gaat wel over, iedereen heeft wel is ergens geen zin in, maar naarmate weken verstreken verdween dit gevoel niet. Ik werk zoals de meeste weten voor mezelf en kan mijn eigen tijd indelen zoals ik dat wil. Dit ging mij steeds moeilijker af. Oftewel; ik stelde dingen uit, deed alles op het laatste moment, kreeg weinig energie van wat ik deed alhoewel dit voorheen anders was en vroeg mezelf constant af of dit te maken had met mijn werkzaamheden of het feit dat ik misschien toe was aan iets nieuws. Aan de andere kant wist ik dat hier mijn passie lag. Jullie inspireren, gezondheid, fit zijn, voeding, training etc.. het is nog steeds wie ik als persoon ben en waar mijn interesse en passie ligt. Hier kon ik mijn 'probleem' dus niet achterhalen..

Andere symptomen
Ook had ik last van mijn darmen, iedere maand wel een keer last van de klieren in mijn keel, kreeg ik opeens een raar gevoel in de gewrichten van mijn vingers en kon ik later heel slecht tegen fel licht en bepaalde geluiden. Om een voorbeeld te geven; ik kon absoluut niet meer tegen het geluid van de afzuigkap. Ik kreeg er zo'n chaos van in mijn hoofd. Ook lampen bezorgde mij enorme druk op mijn voorhoofd. Dit was met name tijdens uitgaan te merken en hetgeen waar ik moe van werd. Eigenlijk besefte ik dit mij allemaal pas later..

Ik ben iemand die altijd maar doorgaat, niet graag zeurt, streng voor zichzelf kan zijn en dus dacht, niet aanstellen en gewoon gaan! Uiteindelijk deed ik in al die tijd nog steeds wat ik per dag moest doen, maar wel kostte dit veel moeite. Zelfs een belletje plegen, sociale afspraken met vriendinnen en mezelf onder de douche zetten werd voor mij een taak die ik in mijn hoofd moest afstrepen terwijl dit normaal gesproken routine hoort te zijn. Met name ook dingen die ontspanning bieden moeten toch fijn voelen? Na een tijdje kreeg ik ook last van een soort hersenpijn wat ik niet kon beschrijven en een beetje angstig van werd. Pas toen gaf mij dit het gevoel dat er iets niet klopte.

Hoe kwam ik erachter?
Afgelopen oktober tijdens mijn opleiding orthomoleculair therapeut was er in de les iemand aanwezig die EMB testen afnam (levend bloed analyse). Ik ben natuurlijk altijd nieuwsgierig naar mijn gezondheid en alles wat daar mee te maken heeft, dus ik wilde graag deze test doen. Eigenlijk met de gedachte om erachter te komen waar mijn darmklachten vandaan kwamen en waar ik eventueel nog dingen in het algemeen kon verbeteren wat betreft gezondheid. Ik kreeg de uitslag twee weken later terug en hier was duidelijk te zien dat de borrelia bacterie in mijn bloed te zien was. Ik dacht echt whuut? En ik had best een idee van wat het inhield, maar als je dan gaat kijken en al die symptomen leest dan schrik je zeker wel even. Helemaal omdat ze niet gelijk kunnen zien hoe lang het er al zit, welk stadium, welke symptomen en/of beschadigingen etc. Wel was het al snel duidelijk dat het er al lang zat gezien de klachten die ik toen pas kon terughalen en het feit dat het al in mijn bloed zat. De bacterie hoeft namelijk niet in je bloedbaan te zitten. Toch bleef ik redelijk koeljtes, gaf de therapeut mij vertrouwen en wist ik zeker dat ik gewoon ging blijven doen wat ik al die tijd deed, al moest ik hier en daar er wel wat meer aan toegeven. Dit was ook het advies. Rust pakken wanneer het nodig is, medicijnen slikken, bij voorkeur geen alcohol drinken (stiekem gedaan en ik werd doodziek na 1 glas rode wijn;p) en (thank god) wel gewoon blijven sporten aangezien dit naast gezond eten juist bevorderlijk was. Zoals ze zeiden waarschijnlijk één van de redenen waarom het er hoogstwaarschijnlijk al wat langer zat en ik het nooit duidelijk heb opgemerkt gezien de conditie van mijn lichaam en spieren.

Hoe gaat het nu?
Ondertussen gaat het al stukken beter met mij. Ik ben weer meer mezelf en stukken energieker. Ik heb inmiddels meerdere afspraken gehad, ben bij verschillende mensen geweest en heb verschillende onderzoeken laten doen. Ik voel mij al veel minder vermoeid, ben vrolijker en heb geen last meer van rare pijntjes. Ik doe vrijwel alles weer op mijn eigen manier en tempo en ik ben er van overtuigd dat dit helemaal goed gaat komen. Deze gedachte had ik eigenlijk al vanaf het begin. Ik dacht, als ik eraan toe ga geven wordt het alleen maar erger en zal ik de klachten meer ervaren. Dat wilde ik niet. Moraal van het verhaal: wat de tegenslag ook is, geef niet op, geloof in jezelf en zoek naar oplossingen of tools om de situatie beter te maken. En tuurlijk is het voor mij na een paar maanden makkelijker schrijven nu ik mij beter voel en het vooruitzicht is dat ik hier niet mijn hele leven last van ga hebben, maar hopelijk heb ik jullie op de één of andere manier kunnen inspireren. Daarbij, diep respect voor de mensen die hier helaas wel of nog steeds elke dag mee dealen. Het kan je letterlijk slopen. 

Ik hou jullie op de hoogte!

P.s. misschien niet zo eigenwijs zijn als ik en eerder aan de bel trekken als je voelt dat er ook maar iets niet helemaal klopt ;)

Liefs, Yvonne